|
Quince poemas de amor adolescente
A quienes me dieron su amor a cambio de muy poco.
A los quince. A la luz y a su mirada.
A Mario Alcaraz
Te quiero por ser cuerda y tener cinco dedos
y una guitarra abierta a la voz imposible.
Por guardarme secretos.
Por compartir conmigo
aquellos veinte años de lluvia y paraísos
cuando escuchar a Brouwer
era un acto de voluntad heroica.
Ya entonces me invadía esta misma certeza
de acompañarte siempre en la esquina del frío
esperando la hora de que abrieran las puertas
y ascender a lo alto
donde nos alimentaran por igual los acordes.
Te quiero, sobre todo te quiero, porque me has enseñado
a pronunciar el nombre de Ludwig van Beethoven,
a corregir acentos y a escribir sin dudarlo
el nombre interminable de Johann Kaspar Mertz.
A Alexis Amador
Te quiero porque un día me llevaste hasta el río
y al vuelo de las aves que anidan en el agua.
Y me tocaste el hombro para darme el aliento
que pierdo en ocasiones.
Porque me miras grave
y me guiñas los ojos para poder seguirte.
Y me alientas,
y me acoges,
y me retienes por el aire cuando vuelo sin rumbo
o he perdido el oriente.
A Rocío Cano
Te quiero porque aprendo contigo a ser distinta.
A sonreír de pronto
cuando me miras detrás de los paisajes
que inventas para mí cada mañana.
Porque recortas telas, cartones, ventanales,
tejados y azoteas.
Porque pintas cobaltos y rojos bermellones
o simplemente hieres de azules y azafranes
las puertas de mi casa.
Porque eres suave y hueles como las caracolas
y, en ciertas ocasiones, me robas los perfumes
que ya nunca me pongo.
A Lander Calvelhe
Te quiero porque a veces me acunas como a un niño
y vienes y me dices tus miedos y tu ira.
Y me pintas un árbol, una trenza, un sonido,
una casa con arcos y dinteles, un caballo furioso,
un cuerpo derrotado debajo de unas piernas
y un pájaro sin plumas.
Una frase incompleta.
Cualquier cosa sin nombre que acabas de inventarte
para mí, solamente.
A María Cruces
Te quiero porque sueñas con grifos de hojalata,
con flores imposibles,
con plumas de alabastro y rejas asimétricas.
Te quiero porque tienes enjaulados los brazos
como una de esas geishas de jardín japonés.
Porque apenas sonríes o sonríes apenas
y tienes las pupilas pintadas de colores
y en la frente una hoja del viejo limonero
que se ha vuelto de plata al rozarte la piel.
A Juan Manuel Gil
Te quiero porque escribes poemas cada tarde
y yo los leo en silencio
y luego te persigo para que no decaigas
y no te alcance el ruido ni la lluvia.
Para que no te pierdas en ese laberinto
que inventaron los tristes, los opacos,
los necios de la tierra.
Y tú entiendes mi voz y su silencio.
Y me miras de lejos.
Y me regalas siempre la sonrisa más clara
que inventaron los dioses para amarme.
A Juan Manuel Martín Rivas
Te quiero porque llegas cabalgando a la grupa
de un corcel de juguete.
Porque tienes los modos de un viejo caballero.
Porque me hablas de usted como a una dama
y me compras muñecas de porcelana antigua.
Porque vas sigiloso recorriendo la casa
como si me asustaras.
Y cuando nadie mira o crees que no te miran,
me riegas los geranios, me acunas a los peces
y le inventas canciones
a la niña que llevo escondida en el alma.
A Gonzalo M. Escarpa
Te quiero porque un día aventuraste, loco,
la posibilidad de hacer tú solo de colores un arco
y encima de la mesa me colocaste un ramo
de plástico y de flores de cartulina blanca.
Porque eres como un niño irreverente y mágico,
olvidadizo y tierno.
Porque inventaste un beso para hacerme reír
jugando a ser bufón cuando eras triste.
Porque fuiste capaz
de convertir en humo las estrellas.
Mi dulce caballero. Mi paje. Mi gorrión.
Mi arlequín. Mi ave de paso.
A Paul M. Viejo
Te quiero porque fumas y bebes y blasfemas
y escribes sin cesar por las paredes
o en la estación del tren
o en los bordes urgentes de una alcoba vacía.
Porque le has puesto verbos al dolor que te invade
y aunque lo llames Marta
soy yo quien te acompaña
por esa travesía pesarosa de un nombre.
Y te quiero por todo o casi ya por todo
lo que me das o quitas o me pones.
Y sabes, tú lo sabes, y yo también lo sé,
que formas laberintos para que me distraiga
y me quede dormida cuando llega la tarde.
A Cristina Megía
Te quiero porque velas mis sueños más pequeños.
Porque vamos de compras por el mundo y sus cosas
y escarbas en las plazas y comes peladillas
y crees en las estrellas y en los Magos de Oriente.
Porque sabes oírme cuando estoy ciega y triste
o no tengo remedio.
Porque pintas historias de madres ateridas
y de niños sin rostro.
Y porque hay en tus noches una estrella perdida
que viene y se pasea por esa luna negra
que tú has dado en llamar Orlando y sólo Orlando.
A Ramón David Morales
Te quiero porque tienes tan negros los cabellos,
tan fiera la mirada y tan dulces los gestos,
que es inevitable pensar que formo parte
del café que preparas sonriendo a lo lejos.
De que vayas y vengas sin un ruido
por no hacerme de menos o por no despertarme.
Te quiero porque somos de la misma camada
y me das el respeto que me tomo y te tomo.
Eres en quien descanso y apoyo mi cabeza.
Y sé que lo hago bien.
Que ha llegado la pena y puedo reclinarme.
A Víctor de la Nuez
Te quiero porque vas de un lado a otro
desatinado y ciego golpeando los muros
con el puño y la rabia de los desamparados.
Porque vuelas muy alto
y aún no has aprendido que volar es un arte,
que las alas no sirven para emprender un viaje
tan largo y tan terrible.
Que subir a la cima requiere un solo vuelo
más lento y más pausado.
Te quiero porque evades tu sombra,
te sumerges, te gritas, te persigues, te hieres,
y te das a los otros en inútil ofrenda.
A Claudia Pérez
Te quiero porque lloras entre agujas de acero.
Y tejes sin descanso
como Ulises quisiera que fuera su bufanda.
Porque me miras entrelazando grises.
Y sabes que te espero sentada al otro lado
de una mesa de mármol donde apuras certezas
que nunca beberemos las dos juntas.
Que eres esa Penélope que devana sus dudas
entregando su risa a manos llenas
para que nadie sepa que aguardas lo imposible.
A Noelia Reverte
Te quiero porque andas ligera y de puntillas.
Porque mi corazón se alerta cuando llegas
y siento un miedo leve a herirte las pestañas.
Porque eres tan pequeña como un ángel sin alas
dormida sobre el hule de una mesa cualquiera
donde han dejado abiertas las páginas del día,
las labores del punto, una agenda sin fechas,
y el café de las cinco
que se ha quedado frío de tanto contemplarte.
A Ana Teja
Te quiero porque llevas una niña en la boca
y de cristal el pecho.
Y de cristal los ojos
cuando miras o apuras lo que miras.
Porque cuelgas palomas
y otras niñas como tú por las paredes.
Porque te vas y vienes por la luz de tus trenzas
sin decirme qué pasos te acompañan.
Y sales a la calle a buscarte los ojos
en el amanecer de esta ciudad sin puertas.
|
Vijftien gedichten over tienerliefde
Voor wie mij hun liefde gaven in ruil voor zeer weinig.
Voor de vijftien. Voor het licht en voor hun blik.
Voor Mario Alcaraz
Ik hou van je omdat je snaar bent en vijf vingers hebt
en een open gitaar met een onmogelijke stem.
Omdat je geheimen voor me bewaart.
Omdat je die twintig jaren
van regen en paradijzen met mij deelde
toen luisteren naar Brouwer
een daad van heroïsche wilskracht was.
Reeds toen overviel mij deze zelfde zekerheid
je altijd te vergezellen in de hoek van de kou
waar we wachtten op het uur waarop ze de deuren openden,
en naar boven te klimmen
waar de akkoorden ons gelijkelijk voedsel gaven.
Ik hou van je, bovenal hou ik van je omdat je mij de naam
Ludwig van Beethoven leerde uitspreken,
accenten leerde verbeteren en de niet eindigende naam
Johann Kaspar Mertz leerde schrijven zonder eraan te twijfelen.
Voor Alexis Amador
Ik hou van je omdat je me op een dag naar de rivier meenam
en naar de vlucht van de vogels die in het water nestelen.
En je raakte mijn schouder aan om me moed te geven
die ik bij gelegenheid verlies.
Omdat je me ernstig aankijkt
en mij knipoogjes geeft om je te kunnen volgen.
En je moedigt mij aan,
en je neemt mij op,
en je houdt mij in de lucht als ik richtingloos rondvlieg
of het oosten ben kwijtgeraakt.
Voor Rocío Cano
Ik hou van je omdat ik anders leer te zijn bij jou.
Ik leer dadelijk te glimlachen
als je me bekijkt achter de landschappen
die je elke morgen voor mij verzint.
Want je verknipt doeken, kartons, grote ramen,
daken en dakterrassen.
Want je schildert kobaltkleuren en vuurrode roden
of je kwetst gewoon met blauwen en met saffraankleuren
de deuren van mijn huis.
Want je bent zacht en ruikt gelijk de zeeslakken
en, bij sommige gelegenheden, roof je mijn parfums
die ik toch nooit opdoe.
Voor Lander Calvelhe
Ik hou van je omdat je me soms wiegt gelijk een kind
en je me je angsten en je woede komt zeggen.
En je schildert mij een boom, een vlecht, een klank,
een huis met bogen en lateien, een woedend paard,
een lichaam onder een paar benen vertrapt
en een vogel zonder pluimen.
Een onvolledige zin.
Onverschillig welk ding zonder naam dat je net uitdacht,
heel alleen voor mij.
Voor María Cruces
Ik hou van je omdat je droomt van blikken kraantjes,
onmogelijke bloemen,
pluimen van albast en asymmetrische tralies.
Ik hou van je omdat je je armen gekooid houdt
gelijk een van die geisha's uit een Japanse tuin.
Omdat je glimlacht, nauwelijks, of nauwelijks glimlacht
en omdat je in kleuren geschilderde pupillen hebt
en op je voorhoofd een blad van de oude citroenboom
dat zilver is geworden bij het raken van je huid.
Voor Juan Manuel Gil
Ik hou van je omdat je elke middag gedichten schrijft
en ik ze in stilte lees
en later je achtervolg opdat je niet aftakelt
en het lawaai noch de regen je lastig vallen.
Opdat je niet verloren loopt in dit labyrint dat
de droevigen, de ondoorzichtigen,
de verwaanden der aarde hebben bedacht.
En jij begrijpt mijn stem en haar stilte.
En uit de verte kijk jij naar mij.
En altijd schenk jij mij de klaarste glimlach
die de goden hebben bedacht om mij te beminnen.
Voor Juan Manuel Martín Rivas
Ik hou van je omdat je komt aanrijden op de achterhand
van een speelgoedpaard.
Omdat je de manieren hebt van een oude gentleman.
Omdat je me met u aanspreekt zoals je voor een dame doet
en me poppen koopt van antiek porselein.
Omdat je omzichtig door het huis loopt
alsof je me liet schrikken.
En als niemand kijkt of je denkt dat ze niet naar je kijken,
giet je mijn geraniums, wieg je mijn vissen
en verzin je liederen
voor het meisje dat ik in mijn ziel verborgen houdt.
Voor Gonzalo M. Escarpa
Ik hou van je omdat je op zekere dag, alleen, waanzinnig,
de mogelijkheid riskeerde uit kleuren een boog te maken
en boven op de tafel een ruiker plaatste
van plasticbloemen en wit crêpepapier.
Omdat je zoals een oneerbiedig en magisch kind
vergeetachtig en teer bent.
Omdat je een zoen uitvond om me te doen lachen
al spelend dat je clown was toen je droevig was.
Omdat je in staat was
de sterren in rook te veranderen.
Mijn zoete ridder. Mijn page. Mijn mus.
Mijn harlekijn. Mijn trekvogel.
Voor Paul M. Viejo
Ik hou van je omdat je rookt en drinkt en vloekt
en zonder ophouden schrijft op de wanden
of in het treinstation
of op de dringende boorden van een leeg bed.
Omdat je het leed dat je inpalmt woorden hebt opgelegd
en hoewel je het Martha noemt
ben ik het die je vergezelt
langs deze berouwvolle dwarsweg van een naam.
En ik hou van je voor alles of toch ongeveer alles
wat je me geeft of afneemt of me oplegt.
En je weet, jij weet het, en ook ik weet het,
dat je labyrinten samenstelt om me te verstrooien
en me te laten slapen wanneer de avond komt.
Voor Cristina Megía
Ik hou van je omdat je mijn geringste dromen verhult.
Omdat we in de wereld en zo boodschappen gaan doen
en je neust rond op de pleinen en eet gesuikerde amandelen
en gelooft in de sterren en in de Wijzen uit het Oosten.
Omdat je me weet te horen als ik blind en droevig ben
of geen uitweg meer vind.
Omdat je verhalen ophangt van verschrikte moeders
en van kinderen zonder gezicht.
En omdat er een verloren ster is in je nachten
die komt en rondwandelt langs die zwarte maan waaraan jij
koppig de naam Orlando en alleen Orlando hebt gegeven.
Voor Ramón David Morales
Ik hou van je omdat je zulk zwart haar,
zulke wilde blik en zulke zachte gebaren hebt
dat het onvermijdelijk is te denken dat ik deel uitmaak
van de koffie die je daar ver glimlachend bereidt.
Dat je gaat en komt zonder gerucht
om me niet gering te achten of om me niet te wekken.
Ik hou van je omdat we uit hetzelfde nest stammen
en je mij het respect toont dat ik mij betoon en jou betoon.
Je bent in wie ik rust en op wie ik mijn hoofd laat steunen.
En ik weet dat ik het goed doe.
Dat de pijn is gekomen en dat ik kan ondergáán.
Voor Víctor de la Nuez
Ik hou van je omdat je van de éne kant naar de andere loopt
terwijl je onbezonnen en blind tegen de muren slaat
met je vuist en de woede van de eenzamen.
Omdat je zeer hoog vliegt
en nog niet hebt geleerd dat vliegen een kunst is,
dat je vleugels niet dienen om een zo lange
en zo verschrikkelijke reis te ondernemen.
Dat opstijgen tot de top een enkele langzamere
en kalmere vlucht vereist.
Ik hou van je want je schaduw ontvlucht, je dompelt je
onder, je roept je, je achtervolgt je, je verwondt je,
en je biedt je als nutteloos offer aan de anderen aan.
Voor Claudia Pérez
Ik hou van je omdat je weent tussen stalen gaten.
En je weeft zonder verpozen
zoals Odysseus verlangd had dat zijn sjaal werd.
Omdat je me bekijkt terwijl je grijzen ineenstrengelt.
En je weet dat ik op je wacht gezeten aan de andere kant
van een marmeren tafel waar je zekerheden uitzoekt
die wij twee samen nooit zullen drinken.
Want jij bent die Penelope die haar twijfels opwindt
terwijl ze met volle handen haar lach inlevert
opdat niemand weet dat jij op het onmogelijke wacht.
Voor Noelia Reverte
Ik hou van je omdat je lichtjes loopt en op je tenen.
Omdat mijn hart alarm slaat wanneer je komt
en ik lichte angst voel om je wimpers te kwetsen.
Omdat je zo klein bent als een engel zonder vleugels,
ingeslapen op het zeildoek van onverschillig welke tafel
waarop ze de bladzijden van de dag open lieten liggen,
de steekwerkjes, een agenda zonder datums,
en de koffie van vijf uur
die koud is geworden van je zo te zitten bekijken.
Voor Ana Teja
Ik hou van je omdat je een meisje meedraagt in je mond
en van kristal je borst.
En van kristal je ogen
wanneer je kijkt of grondig bestudeert wat je bekijkt.
Omdat je duiven
en andere meisjes zoals jij langs de muur hangt.
Omdat je gaat en komt langs het licht van je vlechten
zonder me te zeggen welke stappen je vergezellen.
En in het ochtendgloren van deze stad zonder deuren
ga je de straat op om je ogen te zoeken.
|